چطور ممکن است به من آرامش روحی دهد؟

خدایی که تکیه گاه خاکی را از من می گیرد،چطور ممکن است که تکیه گاهی روحی و آسمانی بخشد؟!

مقدّر شده است که مدام در حرکت باشم.حتّی در یأس و ناامیدی و شک غرق شوم.در دریای فقر و تنهایی غوطه بخورم،قلب مجروحم به هیچ عشقی التیام نگیرد و روح سرکش و بلندپروازم در هیچ آسمانی سیراب نشود.

مقدّر شده است که آنقدر بسوزم که به آتش سوزان پناه ببرم.آنقدر آب شوم که دیگر چیزی از من باقی نمانَد.از زندگی آنقدر خسته شوم که آرزوی مرگ کنم...

خدایا

اگر اراده ات اقتضا کرده است که دل از همه چیز ببرّم و یکسره قلب خود را در اختیار تو بُگذارم،من نیز چُنین خواهم کرد و دنیا را سه طلاقه خواهم نمود و یکّه و تنها به سوی تو خواهم آمد...

ولی

ای خدای من

خوش دارم که هنگام وداع با دنیا،تنها باشم.جز تو کسی مرگ مرا نبیند،جز تو کسی قبر مرا نداند.

خوش دارم که به کلّی محو شوم،کسی بر من اشک نریزد،کسی عکس مرا به دیوارها نصب نکند،کسی به دیدار قبر من نیاید،فقط آسمان بلند و ستارگان زیبایش انیس سکوت ابدی من باشند.

خوش دارم که به کلّی بسوزم و خاکسترم به باد سپرده شود و چیزی از من در این دنیا باقی نمانَد.

خوش دارم آنقدر گمنام باشم که حتّی در خاطره ی تو ای خدای بزرگ نقش نبندم.

خوش دارم نیست شوم و در عالم نیستی،روحم به ابدیّت پیوندی دامی ببندد.

می خواهم فریاد کنم

دلم شکسته است

می خواهم عشق بورزم

بدون عشق،مرده ام.

عشق،همچون نفس کشیدن،حیات را به سینه ام فرو می بُرد و در جستجوی محبوب به پرواز آمدم.از زمین خاکی جدا شدم،عالم کُون و فساد را پشت سر گذاشتم،در این پرواز سخت و طولانی آزمایش های سختی را گذراندم،در بوته ی محرومیت گداخته شدم،در آتش عشق سوختم،در دریای درد و غم غرق شدم،در کویر یأس و ناامیدی همه ی آرزوهای زیبایم را از دست دادم،به دهان اژدهای مرگ فرو رفتم،همه ی خودخواهی ها بسوخت،همه ی غرور و تکبّر از من ریخت،همه ی امیدها از بین رفت،همه ی دلبستگی ها زائل شد،روحی از من ماند تشنه ی عشق،سیراب از زندگی...

این روح تشنه،میان ستارگان،در وسعت بی پایان آسمان،در جستجوی محبوب خود می گشت و چیزی شایسته ی عشق خود نمی یافت...

این روح تشنه،هرچه گشت کمتر یافت!...

خدایا

تنهایم،گفتنی های زیادی بر دلم موج می زند،قلبی مَحرَم ندارم که برایش بازگو کنم.

غم ها و دردها بر دلم انباشته می شود،ولی کسی نیست که آنها را شماره کند.

مدام در آتش سوزان می سوزم،هرکس که به من نزدیک شود،وجودش به آتش کشیده می شود.

قلب شکسته و دیوانه ی مرا کسی تحمّل نمی کند.

روح سرکش و بلندپرواز مرا کسی همراهی نمی نماید.

در معرکه های سخت و خطرناک زندگی،بی باکانه به پیش می تازم

در دریای مرگ غوطه می خورم

در تندباد حوادث،پیچیده و لوله می شوم و همراه طوفان ها فراز و نشیب سرنوشت را طی می کنم و به دست قضا و قدَر سپرده می شوم

ولی در این راه دراز و پرخطر همسفری ندارم.

خدایا

به هرکه دل بستم،تو دلم را شکستی

عشق هرکسی را که به دل گرفتم،تو او را از من گرفتی

هرکجا خواستم دل مضطرب و دردمندم را آرامش دهم و در سایه ی امیدی و به خاطر آرزویی ؛برای دلم امنیتی به وجود آورم،تو یکباره همه را بر هم زدی و در طوفان های وحشت زای حوادث رهایم کردی تا هیچ آرزویی در دل نپرورم و به هیچ چیز امیدی نداشته باشم و هیچوقت آرامش و امنیتی در دل خود احساس نکنم.

خدایا

تو اینچنین کردی تا به غیر از تو محبوبی نگیرم  و به جز تو آرزویی نداشته باشم و جز تو به چیزی یا به کسی امید نبندم و جز در سایه ی توکّل به تو،آرامش و امنیت احساس نکنم...

خدایا

تو را بر همه ی این نعمت ها شکر می کنم.

خدایا

هرکسی به دنبال گمشده ی خود می رود،هرکسی برای نجات خود راهی می اندیشد،هرکسی به امیدی و آرزویی زندگی می کند،امّا من امیدی و آرزویی ندارم.

جز تو گمشده ای نمی شناسم و جز تو راه نجاتی نمی یابم.

همه را فراموش می کنم،همه ی دنیا را پشت سر می گذارم،یکّه و تنها به سوی تو می آیم و دست نیاز فقط به سوی تو دراز می کنم.

خدایا

می خواهم با تو تنها باشم

می خواهم از همه چیز چَشم بپوشم

می خواهم جز تو محبوبی و معبودی نداشته باشم.

خوش دارم که در زیر این آسمان سیاه؛کسی جز تو از من نداند،کسی جز تو نیاز مرا نشنود،کسی جز تو مرگ مرا نبیند.

خدایا

مرا بسوزان،در عذاب و درد خاکسترم کن،بازهم تو را شکر می کنم.

ای غم

سلام آتشین من به تو

درود قلبی من به تو

جان من فدای تو.

تو ای غم 

بیا و همدم همیشگی من باش،بیا که مُصاحبت تو برای من کافی است،بیا که می سوزم،بیا که بغض حلقومم را می فشرَد،بیا که اشک تقدیمت کنم،بیا که قلب خود را در پایت افکنم.

ای غم

بیا که دلم گرفته،روحم پژمرده،قلبم شکسته  و کاسه ی صبرم لبریز شده.

بیا و گره های مرا بُگشا،بیا و از جهان آزادم کن،بیا که به وجودت سخت محتاجم.

ای غم

در دوران زندگی ام بیشتر از هرکس مُصاحبم بوده ای،بیشتر از هرکس باتو سخن گفته ام،و تو بیش از هرکس به من پاسخ مثبت داده ای.

اکنون بیا که می خواهم تورا برای همیشه بر قلب خود بفشُرم و در آغوشت فرو روم

بیا که دوستی بهتر از تو سراغ ندارم

بیا که تو مرا می خواهی و من تو را می طلبم

بیا که کشتی موّاج تو در دریای دل من جا دارد

بیا که دل من همچون آسمان به ابدیّت و بی نهایت اتّصال دارد و تو می توانی به آزادی در آن پرواز کنی.

خدایا

خسته و وامانده ام،دیگر رمقی ندارم،صبر و حوصله ام پایان یافته،زندگی در نظرم سخت و ملالت آور است.

می خواهم از همه فرار کنم،می خواهم به کنج عزلت بُگریزم

آه؛دلم گرفته،در زیر بار فشار خُرد شده ام.

خدایا

به سوی تو می آیم و از تو کمک می خواهم

جز تو دادرسی و پناهگاهی ندارم

بُگذار فقط تو بدانی،فقط تو از ضمیر من آگاه باشی

اشک دیدگان خود را به تو تسلیم می کنم.

خدایا

کمکم کن

ماه هاست که کمتر به سوی تو آمده ام،بیشتر اوقاتم صرف دیگران شده.

خدایا

عفوم کن.از علم ودانش،کار و کوشش،از دنیا و مافیها،از همه ی دوستان،از معلّم و مدرسه،از زمین و آسمان خسته و سیر شده ام.

خدایا

خوش دارم مدّتی در گوشه ی خلوتی فقط با تو بُگذرانم.فقط اشک بریزم،فقط ناله کنم  و فشارها و عقده های درونی ام را خالی کنم.

ای غم ! ای دوست قدیمی من! سلام بر تو

بیا که دلم به خاطرت می تپد.

ای خدای بزرگ

معنی زندگی را نمی فهمم

چیزهایی که برای دیگران لذّت بخش است مرا خسته می کند.اصلاً دلم از همه چیز سیر شده است،حتّی از خوشی و لذّت متنفّرم!

چیزهایی که دیگران به دنبال آن می دوند،من از آن می گریزم.

فقط یک فرشته ی آسمانی است که همیشه بر قلب و جان من سایه می افکنَد،هیچگاه مرا خسته نمی کند.

فقط یک دوست قدیمی است که از اوّل عمر با او آشنا شده ام و هنوز از مجالست (با)او لذّت می برم.

فقط یک شربت شیرین،یک نور (فروزنده)،و یک نغمه ی دلنواز وجود دارد که برای همیشه مفرّح است و آن دوست قدیمی من غم است.